Espazo literal é unha planta dentro do Albergue Bela Múxía, que é o resultado da ampliación do albergue en 2014. Constrúense 2 pisos máis dotados de máis camas, máis liteiras e dun apartamento cunha terraza no alto que permite aos visitantes considerar a paisaxe que rodea a todo o pobo de Muxía. Tamén, Literal é un espazo para a cultura, onde se pode visitar unha exposición temática de diferentes aspectos relacionados coa cultura do Pobo. “A Costa dá Morte“, ” Os Secadoiros” e ” Os naufraxios” murais documentados fotograficamente polo fotógrafo de Muxía Ramón Camaño e cos textos do intelectual tamén de Muxía Antón Castro. Este espazo dispón de cuartos dobres e cuartos con 4 liteiras que permitirán ao visitante aloxarse de forma cómoda con todos os servizos que ofrece Bela Muxía.

naufragios-3
naufragio_03
naufraxios-bela-muxia-01
naufraxios-bela-muxia-02
naufraxios-bela-muxia-05
naufragio_02
naufragio_01

Naufraxios.

A secuencia real da dura vida que home mantivo, no transcurso do tiempo,su pelexa co mar da Costa dá Morte, fixo posibles para o desenvolvemento económicoeste territorio, senón tamén a sensación de que se familiarizou coa traxedia por lafrecuencia dos naufraxios.
Os restos do naufraxio como un símbolo de identidade máis xerou unha extensaliteratura fromromanticism e elevou a costa a unha conciencia recoñecida de fábula y leyenda.

costa-da-morte-fotografo-ramon-caamaño

Costa da Morte.

Costa da Morte é a metonimia da conciencia mítica, etnográfica e antropolóxica de todas as Galicias do mar e adquire a súa identidade máis tráxica na imaxe do naufraxio, na dramaturxia da morte. Finisterre ou Fin do mundo atlántico que intuíron os romanos, aparece definida por unha paisaxe litoral rochosa, de elevados acantilados e de climatoloxía adversa, azoutada por fortes chuvias ou ventos, ás veces tempestades, mares embravecidos, de correntes e baixos perigosos ou ondas xigantescas, baixo ceos, con frecuencia, grises e de nubes recorrentes nunha atmosfera de brumas e néboas.

Este anaco de Océano, que se estende de Malpica a Fisterra, foi narrando, ao longo dos séculos, a súa propia historia, transcribida na explicitude do nome que alude á morte como epopea inacabada no relato dos seus habitantes, que loitaron sempre ao lado do mar ou contra o mar.

secadorios

Secadoiros de congro.

Secar ou curar congro é unha actividade artesanal que permite a conservación deste peixe branco, seguindo unha tradición antiquísimaque posiblemente se remonte á Idade Media e, con máis probabilidade, á época renacentista (séculos XV e XVI), que é cando aparecen documentados os primeiros intercambios, dunha economía de troco, entre algúns portos galegos e diferentes pobos de Cataluña, Aragón e Castela. As mesmas zonas que hoxe seguen importando o congro curado, elaborado en Muxía.